Gażyna Czarnecka-Majewska (ur.1956). Studiowała na Wydziale Rzeźby, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom 1982. Twórczość w zakresie rzeźby, medalierstwa, fotografii, rysunku. Uczestniczka plenerów rzeźbiarskich i pobytów twórczych, w tym w Orońsku w latach 1984, 1985, 1987, 1993. Brała udział w Międzynarodowej Wystawie Medalierstwa FIDEM 1990.

Trudno mówić o czymś, co tylko można zobaczyć. Widzenie konsoliduje, mówienie rozbija. Takie są ich pierwotne funkcje. Ale można opowiadać przez widzenie, odnosi się to znaków, które niesie ze sobą obraz, widzenie prowadzi wtedy do alegorii i jest czymś podrzędnym w stosunku do opowieści – jest jej narzędziem. A kiedy jest podmiotem? Kiedy nie mówi nam nic. Oddziaływuje przez wyjątkowość, przez szczególność. Nie ma dwóch takich samych miłości, nie ma dwóch takich samych przyjaźni, nie ma jednego takiego samego piękna, nie ma takiej samej jednej niezłomnej wierności, nie ma takiej samej jednej prawdy. Ale w tej jednej szczególności jest ta miłość, przyjaźń, piękno, niezłomna wierność i prawda. To właśnie chciałam pokazać w swojej ostatniej pracy DO NIEBA BĘDZIEMY SZLI CZWÓRKAMI. Czwórkami jak żołnierze z Westerplatte, dlatego też pokazałam mundur żołnierza, który odziedziczyłam.
Westerplatte – dla Polaków symbol honoru, odwagi i niezłomności – nadprzyrodzonego zwycięstwa.

Zbiorowa wystawa artystów czeskich Tomáš Hrůza, Jan Freiberg, Tereza Kaburkova VYMALOVANO, 26.06 – 03.09.2010
Tereza Kabůrková – artystka czeska
Tomáš Hrůza – fotograf. Studia artystyczne na Uniwersytecie w Usti nad Łabą i na Wydziale Sztuki, Projektowania i Technologii w University of Derby, w University at Albany oraz State University of New York. Najważniejsze wystawy:
2006 Sestka, Praski Dom Fotografii, Praga; Nature Motifs, kolská 28, Praga; Artfest, kościół św. Wawrzyńca w Klatovy, Klatovy;
2005 Periphery, Galeria VSUP, Praga; Kunstkaufhaus, Regensburg.
Jan Freiberg (ur. 1976), fotograf i kurator. Studiował na Wydziale Sztuki i Projektowania Uniwersytetu im. J. E. Purkyně w Ustí nad Łabą oraz w Akademii Sztuki i Projektowania w Pradze. Pracuje w Galerii Klatovy/Klenová. Najważniejsze wystawy:
2007 Waving My Dick In The Wind, z D. Skala i J. Thýn, Galeria Nod, Roxy, Praga;
2005 Periphery, Galeria VSUP, Praga;
2004 2 + 18, Muzeum Miasta Usti nad Łabą.

Zagraniczne podróże – w interesach, dla przyjemności czy w związku ze strategicznymi planami rządów – są czymś zwyczajnym. Cykl kolaży fotograficznych z 2009 roku, zatytułowany „Sky Diaries / Podniebne dzienniki", powstał z inspiracji doświadczeniem mego ojca pilota podczas drugiej wojny światowej. „Czarna skrzynka" odnosi się do zakłóconych podróży lotniczych w czasach najnowszych, zwłaszcza do tragicznej katastrofy lotniczej, w której zginęli czołowi polscy politycy.
Barbara Benish

Tomáš Hrůza (ur. 1979, Brno) – czeski artysta audiowizualny i pedagog. Fotograf. Studia artystyczne na Uniwersytecie w Usti nad Łabą i na Wydziale Sztuki, Projektowania i Technologii w University of Derby, w University at Albany oraz State University of New York.
Najważniejsze wystawy:
2006 Sestka, Praski Dom Fotografii, Praga; Nature Motifs, kolská 28, Praga; Artfest, kościół św. Wawrzyńca w Klatovy, Klatovy; 2005 Periphery, Galeria VSUP, Praga; Kunstkaufhaus, Regensburg.

Michael Micali urodził się w Nowym Jorku. Ukończył studia artystyczne w Hartford Art School w stanie Connecticut. Mieszkał i wystawiał swoje prace we Włoszech, w 2008 mieszkał w Warszawie. Obecnie mieszka z żoną Dorotą na nowojorskim Brooklynie. MMX jest jego drugą wystawą indywidualną w fabs.
fabs zaprasza na wystawę „MMX nowe prace Michaela Micali", otwarcie 19 grudnia 2009, godz.18, Brzeska 7, Warszawa
sob. 15–17 niedz. 13–15 lub tel. 505 12 14 17

Howard Barker (ur. 1946), brytyjski dramatopisarz i poeta, współczesny klasyk, autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych. W jego poetyckim teatrze przeważają tragedie, jako gatunek lepiej według autora oddający kondycję współczesności; rozgrywające się poprzez obnażone, analizowane tutaj reakcje, często w sytuacjach wynikających z historycznego okrucieństwa. Teatr Barkera nie porusza się w płaszczyźnie socjologicznej, nie zatrzymuje się na poziomie teatru krytycznego wobec zjawisk społecznych – sięga głębiej, nawet poza granice moralności, badając mechanizmy rządzone pragnieniami.
„Europejczycy” to ważna sztuka w dorobku artysty, ale też nadal aktualna w odniesieniu do wciąż kształtującej się nowej Europy. Miejscem akcji jest Wiedeń po zwycięstwie nad Turkami, a tematem próba odrodzenia i wola stworzenia nowej tożsamości.
„Nigdy nie jest za późno, by ubiec śmierć Europy” (z „49 kwestii w sprawie teatru tragicznego”).

W demokracji wszyscy są świadomymi obywatelami, aby było demokratycznie, nie można być bardziej lub mniej świadomym, dlatego nad wszystkim czuwa państwo, a ponieważ jest demokracja to państwo – to państwo widmo.
Demokracja jest wspaniała, dopóki nie musisz dla niej zabijać, ponieważ w demokracji się nie zabija, wystarczy odebrać komuś chęć do życia.

Piotr Kwit urodził się 18 marca 1929 roku w Zalesiu, gmina Kamienica, powiat Limanowa, jako najmłodsze dziecko rolników Rozalii z Gancarczyków i Józefa Kwita. Ojciec Józef Kwit rzeźbił w drewnie, również brat Franciszek został rzeźbiarzem. Piotr Kwit przed wojną uczęszcza do szkoły powszechnej, gdzie uczy się podstaw rysunku. Od piątego roku życia pomaga w prostych pracach gospodarczych, przy wypasie bydła i owiec. Zaczął rzeźbić sam dla siebie – zwierzęta ptaki, zające, jeże. W okresie okupacji niemieckiej ukrywał się przed wywiezieniem na roboty do Niemiec. Chroniąc zwierzęta przed konfiskatą (obowiązkowymi kontyngentami), nocował poza domem, również zimą. Zimno i głód osłabiły jego organizm, do tego stopnia, że nie był zdolny do jakiejkolwiek pracy. Po wojnie kontynuuje naukę w szkole wielozadaniowej u o.o. Michalitów w Miejscu Piastowym koło Krosna. Pomaga mu w tym siostra Katarzyna, która została siostrą Służebniczką w Tarnowie. Kwit uczy się stolarstwa, kołodziejstwa, ślusarstwa i stolarki. Nawrót choroby uniemożliwia mu dalszą naukę. Wraca do Zalesia. W 1950 roku zaczyna malować i rzeźbić zarobkowo. Początkowo odtwarza wizerunki świętych oraz wykonuje makatki, często powielając te same motywy. Wykonuje pierwsze rzeźby, nie dłutem, lecz bezpośrednio nożem, jeszcze ich nie maluje. Dla parafii w Kamienicy wykonuje około sześćdziesięciu projektów ornatów. W latach 1964–1968 gra na organach w kościele w Kamienicy, a po wybudowaniu kościoła w Zalesiu, w niedziele i dni świąteczne, aż do śmierci, jest tam organistą. Interesuje się muzyką klasyczną – do jego ulubionych kompozytorów należą Vivaldi, Bach i Chopin; gra również ich utwory. Sam komponuje, ale swoich utworów nie zapisuje. Od roku 1970 należy do Związku Twórców Ludowych. Przez całe życie większość posiadanych pieniędzy przeznacza na dokarmianie ptaków, których był znawcą i przyjacielem. Piotr Kwit zmarł 28 maja 2002 roku, został pochowany w Zalesiu.

Wystawa CIĄGŁA ELASTYCNOŚĆ daje możliwość spotkania trzem artystkom australijskim, mającym związki z Polską. Jest to ich pierwsza współpraca w fabs.