Howard Barker (ur. 1946), brytyjski dramatopisarz i poeta, współczesny klasyk, autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych. W jego poetyckim teatrze przeważają tragedie, jako gatunek lepiej według autora oddający kondycję współczesności; rozgrywające się poprzez obnażone, analizowane tutaj reakcje, często w sytuacjach wynikających z historycznego okrucieństwa. Teatr Barkera nie porusza się w płaszczyźnie socjologicznej, nie zatrzymuje się na poziomie teatru krytycznego wobec zjawisk społecznych – sięga głębiej, nawet poza granice moralności, badając mechanizmy rządzone pragnieniami.
„Europejczycy” to ważna sztuka w dorobku artysty, ale też nadal aktualna w odniesieniu do wciąż kształtującej się nowej Europy. Miejscem akcji jest Wiedeń po zwycięstwie nad Turkami, a tematem próba odrodzenia i wola stworzenia nowej tożsamości.
„Nigdy nie jest za późno, by ubiec śmierć Europy” (z „49 kwestii w sprawie teatru tragicznego”).

W procesie interdyscyplinarnej działalności artystycznej mogę pozostawać otwarty na wciąż zmieniającą się wrażliwość, czyli nieustannie eksperymentuję. Już na początku stanąłem wobec szczególnego dualizmu, na który składają się ideał uniwersalnej duchowości i wpływ awangardowej tradycji środkowoeuropejskiej, w której sztuka nigdy nie istniała w oderwaniu od teatru i literatury. Zajmując się różnymi kodami kultury, poszukiwałem momentów ich interferencji. Jako obywatel Europy Wschodniej mieszkający na Zachodzie (w Niemczech) jestem autorem prac, które w pełni reprezentują doświadczenia transeuropejskie. Biorąc to za punkt wyjścia, moja twórczość rozwija się w każdych warunkach i przystosowuje się do różnych kontekstów globalnego świata.
www.kerekes.de.vu

W demokracji wszyscy są świadomymi obywatelami, aby było demokratycznie, nie można być bardziej lub mniej świadomym, dlatego nad wszystkim czuwa państwo, a ponieważ jest demokracja to państwo – to państwo widmo.
Demokracja jest wspaniała, dopóki nie musisz dla niej zabijać, ponieważ w demokracji się nie zabija, wystarczy odebrać komuś chęć do życia.

Musimy być świadomi, że współczesnym polem walki stała się kultura. Z jednej strony mamy kulturę wartości zmiennych, która uznaje nieustającą transformację człowieka i otaczającego go świata, z drugiej strony kulturę wartości stałych, uznającą naturę człowieka za niezmienną, gdzie zmiennymi są otaczające go warunki. Walka rozgrywa się na uniwersytetach, w muzeach, galeriach, mediach – we wszystkich instytucjach związanych z szeroko pojętą kulturą.
Małgorzata Sidor, 2008

Piotr Kwit urodził się 18 marca 1929 roku w Zalesiu, gmina Kamienica, powiat Limanowa, jako najmłodsze dziecko rolników Rozalii z Gancarczyków i Józefa Kwita. Ojciec Józef Kwit rzeźbił w drewnie, również brat Franciszek został rzeźbiarzem. Piotr Kwit przed wojną uczęszcza do szkoły powszechnej, gdzie uczy się podstaw rysunku. Od piątego roku życia pomaga w prostych pracach gospodarczych, przy wypasie bydła i owiec. Zaczął rzeźbić sam dla siebie – zwierzęta ptaki, zające, jeże. W okresie okupacji niemieckiej ukrywał się przed wywiezieniem na roboty do Niemiec. Chroniąc zwierzęta przed konfiskatą (obowiązkowymi kontyngentami), nocował poza domem, również zimą. Zimno i głód osłabiły jego organizm, do tego stopnia, że nie był zdolny do jakiejkolwiek pracy. Po wojnie kontynuuje naukę w szkole wielozadaniowej u o.o. Michalitów w Miejscu Piastowym koło Krosna. Pomaga mu w tym siostra Katarzyna, która została siostrą Służebniczką w Tarnowie. Kwit uczy się stolarstwa, kołodziejstwa, ślusarstwa i stolarki. Nawrót choroby uniemożliwia mu dalszą naukę. Wraca do Zalesia. W 1950 roku zaczyna malować i rzeźbić zarobkowo. Początkowo odtwarza wizerunki świętych oraz wykonuje makatki, często powielając te same motywy. Wykonuje pierwsze rzeźby, nie dłutem, lecz bezpośrednio nożem, jeszcze ich nie maluje. Dla parafii w Kamienicy wykonuje około sześćdziesięciu projektów ornatów. W latach 1964–1968 gra na organach w kościele w Kamienicy, a po wybudowaniu kościoła w Zalesiu, w niedziele i dni świąteczne, aż do śmierci, jest tam organistą. Interesuje się muzyką klasyczną – do jego ulubionych kompozytorów należą Vivaldi, Bach i Chopin; gra również ich utwory. Sam komponuje, ale swoich utworów nie zapisuje. Od roku 1970 należy do Związku Twórców Ludowych. Przez całe życie większość posiadanych pieniędzy przeznacza na dokarmianie ptaków, których był znawcą i przyjacielem. Piotr Kwit zmarł 28 maja 2002 roku, został pochowany w Zalesiu.

Wystawa CIĄGŁA ELASTYCNOŚĆ daje możliwość spotkania trzem artystkom australijskim, mającym związki z Polską. Jest to ich pierwsza współpraca w fabs.

fabs i Muzeum Książki Artystycznej zapraszają „Szatan jest Rosjaninem podróżującym między Paryżem, Moskwą a Berlinem" Wieńczysław Sporecki, otwarcie 19 czerwca 2009, godz. 19, Muzeum Książki Artystycznej, Łódź, Tymienieckiego 24

Moje prace nie są konceptualne, są wizualne – mówi artystka. – Lubię okres, w którym powstawała sztuka nowoczesna. Zajmuję się przede wszystkim fotografią, malarstwem i rysunkiem, ale w niektórych pracach zdecydowanie wybieram język współczesnej fotografii.

Gigi Janchang interesuje badanie problemów percepcji i względności. Eksperymentuje, dokonując zasadniczych zmian w obrębie dobrze znanych zjawisk. Lubi wprowadzać widza w stan dezorientacji, prowokując go do zastanowienia się nad naszymi układami odniesienia w codziennej rzeczywistości.

Gażyna Czarnecka-Majewska (ur.1956). Studiowała na Wydziale Rzeźby, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom 1982. Twórczość w zakresie rzeźby, medalierstwa, fotografii, rysunku. Uczestniczka plenerów rzeźbiarskich i pobytów twórczych, w tym w Orońsku w latach 1984, 1985, 1987, 1993. Brała udział w Międzynarodowej Wystawie Medalierstwa FIDEM 1990.